Een veelgemaakte fout is de (enige) betekenis in ons werk te zoeken. Maar het verwarren van ons werk met de betekenis van ons leven, maakt ons ongelukkig. Ook al mogen we voor de buitenwereld nog zo succesvol lijken.
Precies waarom zoveel mensen aan de top in hun vakgebied kampen met een depressie. Zij hebben het ultieme doel bereikt, maar toch is er helemaal niet de voldoening die ze hadden verwacht. Integendeel.
Het gebeurt ook in de zoektocht naar meer van de aloude valkuilen: geld, macht en meer impulsmatig: seks.
Keer op keer trappen we in de waan dat dát ons ultieme voldoening zal geven. Maar het is nooit genoeg.
En het is een destructieve illusie want gaandeweg de queeste doen we gigantische opofferingen.
We willen altijd al miljonair zijn. Dan worden we het, na heel veel toewijding en een leven totaal uit balans. Maar het brengt ons helemaal niet de diepe tevredenheid en de rust die we zochten.
Dus we streven weer naar meer. Of iets anders. Die ene gadget, dat paar schoenen, die ene auto, dat ene huis, die ene partner…
Blijven zoeken, blijven jagen.
Vanuit een leeg gevoel. Steeds weer zal hetzelfde gebeuren. Op ieder gebied.
Onze standaard, waarboven we pas ultieme en blijvende tevredenheid denken te vinden, schuift mee en we zoeken naar wat er nooit zal zijn. Het erge is dat we in die zoektocht onomkeerbare offers brengen waar we enorme spijt van krijgen.
Omdat we zoeken naar een tijdelijk lapmiddel op een veel diepere wond. Het lapmiddel stopt wel eventjes het bloeden, de symptomen aan de oppervlakte, maar niet de onderliggende oorzaak: de ziekte aan de kiem die ons meer en meer schade toebrengt.
Het blijven toepassen van deze oppervlakkige lapmiddeltjes, is niet de oplossing. We zullen altijd ontevreden blijven.
Altijd zoekend, altijd behoeftig, altijd arm.
Wanneer we niet meer zijn dan onze titel op het werk en ons leven niet veel meer inhoudt dán ons werk, is dat een garantie voor problemen.
Onze rol in het werk is slechts een onderdeel van de betekenis, maar niet de vervulling ervan. Want wat gebeurt er als het werk onverwacht wegvalt, of wanneer we met pensioen gaan?
We hebben een betekenis gevonden en kunnen die vervolgens op talloze manieren invullen. Werk is er een van.
Maar ook het zijn van een vriend, van een dochter, van een broer, van een buurvrouw, van een vrijwilliger, van verzorger voor een dier.
Er zijn talloze ‘petten’ die we dragen waarmee de betekenis voor ons werkelijkheid kan worden.
Aan ons de taak vastberaden te zijn in het uitvoeren daarvan en creatief in het zoeken naar manieren om het te léven.
Wanneer we inzien wat onze betekenis voor ons is, en ook waar het níét in schuilt, kunnen we filteren.
Maar net zo belangrijk: het grotere plaatje overzien, kijkend over het bereiken van tussentijdse successen heen. Dat zijn slechts tussenstops; doelen om aan vast te houden, maar zeker geen eindstations. Dan houdt het daar dus ook niet op en duiken we niet in het zwarte gat wat erachter verscholen ligt.
Nee, we vliegen eroverheen, op weg naar ons volgende succes, ons volgende station, in de betekenis van een veel omvattender reis; een droomreis die ons leven heet en die een veel groter geheel behelst. Waarbij de doelen onderweg, die continu in beweging zijn, daaraan ondergeschikt zijn.
Een offer dat we hoe dan ook brengen in de zoektocht naar betekenis, is onze verspilde tijd. Iedere seconde die we in leegte en mentale onrust hebben besteed aan de dingen die ze volstrekt niet waard waren, komt niet meer terug.
Om onszelf voor de gek te houden, stellen we zo vaak uit in het leven. Het is verleidelijk want het is zo lekker gemakkelijk. “Dat doe ik later nog wel”. “Ooit zal ik daar wel tijd voor hebben.”
Maar ooit wordt nooit.
Daarbij geldt dat we onwetend zijn over hoeveel tijd ons zal zijn gegeven.
De tussenevaluatie van Vita Florentis’ The Last Hour Experience kan confronterend zijn, want er ís geen uitstel meer.
Dit was het dan.
The Last Hour Experience is jouw spiegel en daarin zie je – zonder dat je je kan verschuilen – of het leven tot nu toe zin heeft gehad. Wat voor jou de betekenis was en hoe je daarnaar hebt geleefd.
Heb je werkelijk gedaan wat je belangrijk vindt?
Heb je gedaan wat je werkelijk belangrijk vindt?
Om pas op je sterfbed jezelf de vraag te stellen of het leven zin heeft gehad – als je de kans er überhaupt toe zou krijgen – is het slechtst denkbare moment, want er kan niets meer veranderd worden.
Daarom is deze tussenevaluatie zo waardevol.
Het schudt je wakker om je te laten realiseren of je al dan niet leeft met passie; leeft voor hetgeen er voor jou écht toe doet.
En natuurlijk is de invulling daarvan voor iedereen verschillend.
Het begint echter universeel bij reflectie en bewustwording en met The Last Hour Experience, passen we dat op de meest effectieve manier voor je toe.
“Pas als alle dagelijkse afleiding, die je zo vaak omringt, weg is, kun je ervaren wat écht belangrijk voor je is.
Dát is wat er wezenlijk toe doet.”
Julian van der Wouden – Vita Florentis
