“Mijn missie is om de ziel te raken, en met minder neem ik geen genoegen.”
Mijn naam is Julian. Sportief, nieuwsgierig, doorzetter, ambitieus. Ondernemer en ex-piloot.
Als verkeersvlieger bij aanvankelijk een groene, en later lange tijd een blauwe Nederlandse luchtvaartmaatschappij, heb ik 10 jaar lang mensen overal naartoe gebracht.
De hele wereld over.
Wat een privilege om zo de wereld te mogen zien, inclusief van boven!
Een ware jongensdroom.
Als piloot krijg je een uniek perspectief op de wereld.
De eindeloze toendra’s van immer winters Canada. De gigantische meren van de zo diverse Verenigde Staten. De uitgestrekte Sahara van groots Afrika.
De surrealistische, immense ijswereld van verlaten, ongerept Groenland met zijn gigantische, grillige sneeuwbergen en onbevangen ijsmeren.
Zwaar onweer, indrukwekkend maar op veilige afstand van bovenaf en van opzij bezien. Oceanen. Bounty-eilanden.
Nederland en delen van Europa ondergedompeld als in een gigantische zee van mist, met alleen hoge torens en gebouwen erbovenuit prijkend.
Wereldsteden van boven, bij dag en bij nacht: De Eifeltoren, Athene, Times Square, Las Vegas. Grootse natuurparken.
De mooiste zonsondergangen, zonsopkomsten en planeetopkomsten – dikwijls opeenvolgend op een en dezelfde lange vlucht. Venus de morgenster, gevolgd door een hemelsbreed schouwspel van een nieuwe zonsopkomst. Altijd weer eerste rij.
Steeds wisselende fenomenale luchten vlak boven de horizon. De Melkweg kunnen waarnemen aan de meest heldere sterrenhemel.
Het wonderlijke schouwspel van het Noorderlicht, opgevoerd met pracht en praal als een grootse, groene lichtdans tegen het decor van de donkere nacht nabij de Noordpool.
Altijd weer is mijn ervaring geweest, dat zodra je fysiek afstand neemt tot je bekende omgeving, je ineens heel verfrissend en helder tegen de zaken in je leven kan aankijken.
En ook hoe je door uit te zoomen en afstand te nemen, juist verbondenheid ervaart.
De aanblik vanuit de cockpit¹, hoog in de lucht, verveelt nooit. Je kijkt neer op de aarde en dat plaatst letterlijk je eigen aardse leventje in perspectief.
Het relativeert.
Another day at the office: zonsopkomst boven Groenland op weg naar
Amsterdam Schiphol
Laat staan wanneer je bedenkt dat diezelfde ‘grote’ aarde met een onvoorstelbare vaart door een oneindig uitgestrekt, uitdijend, en voor ons grotendeels totaal onbekend universum heen schiet.
Het maakt je nederig. Het maakt je dankbaar. Onderdeel wetend van iets groters. Het verwondert.
Mijn hele leven heb ik toegewerkt naar het worden van piloot (airline transport pilot, oftewel: verkeersvlieger).
Talloze selecties, examens en sollicitaties heb ik ervoor moeten doorlopen, en het was keihard werken. Maar mijn jongensdroom mocht uitkomen.
Toch moest ik het vliegen na een decennium als beroepsvlieger totaal onverwacht stoppen, vanwege een bepaalde vorm van migraine.
Extra verrassend voor iemand die altijd fit en vitaal is geweest en al vanaf jongs af aan sportfanaat is.
Piloot zijn ben je normaal voor je leven; de investering in tijd, kapitaal en opleiding om er te komen is erg groot, en de kans dat je het haalt is klein. Zeker in Nederland.
Zonder grote passie lukt het daarom niet het te bereiken. Het is veel meer dan een baan alleen.
Maar het leven is zo vaak wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt.
Niet alles is te plannen.
Soms is het een kwestie van meeveren en meebuigen. Vertrouwen houden. Er komt weer iets moois op je pad.
Mijn laatste jaar in dienst van de KLM, las ik op een zomeravond een interview met filosoof en schrijver Stine Jensen.
Een van de vragen was: ‘Welke gebeurtenis heeft het meeste indruk op je gemaakt?’
Haar antwoord was dat ze recentelijk voor de serie ‘Dus ik ben…’ in Zuid-Korea dertig minuten in een doodskist had gelegen, als onderdeel van een intense confrontatie met jezelf en waar je voor leeft.
Ik was gefascineerd door dat antwoord en heb die avond meteen de betreffende uitzending teruggekeken.
En wat ik zag, raakte me.
De beelden kwamen aan. Ik wist dat als zoiets voor mij als toeschouwer – vanuit een veilige huiskamer – al zoveel impact had, het als deelnemer nog vele malen intenser moest zijn.
De uitzending heeft me in de daaropvolgende dagen niet meer losgelaten. Ik bleef er maar over nadenken.
Vroeger had ik namelijk al eens gedachtenspinsels gehad over zo’n directe confrontatie met jezelf en je eindigheid hier.
Nieuwsgierig naar hoe je zoiets zou ervaren en ook om het leven daardoor meer te gaan waarderen. Maar dat idee vond ik toen meteen zo absurd dat ik er nooit meer aandacht aan heb besteed.
Tot ik dus deze documentaire2 zag. Ongelofelijk, het bestond dus gewoon echt. Weliswaar aan de andere kant van de wereld, maar toch.
Dit vliegtuig voor ons volgend op weg naar thuisbasis Amsterdam Schiphol, tijdens een zonsopkomst boven de Atlantische Oceaan
Ik wist meteen dat ik dit zelf wilde gaan meemaken en dus ging mijn laatste vlucht, op de laatste dagen in dienst van de KLM, als passagier, naar Zuid-Korea.
Ik heb het daar zelf meegemaakt en het was een levensveranderende ervaring.
Maar ik weet ook dat een 6 uur durende, zeer confronterende seminar, met als climax 30 minuten in een doodskist gaan liggen – met het deksel erop – voor veel mensen een brug te ver is.
Begrijpelijk.
Daarom heb ik na jaren experimenteren en perfectioneren, de ervaring zo toegankelijk mogelijk voor je gemaakt. Volledig digitaal. Zodat iedereen het mee kan maken.
En hierin komt mijn levenslange interesse voor persoonlijke ontwikkeling samen met de spiegelende en coachende rol die ik van nature aanneem. Omdat ik mensen met die kennis zo graag wil helpen.
Ik kán ook niet anders. Het is een tweede natuur. Het is m’n passie.
Als piloot heb ik honderdduizenden mensen meegenomen op een reis, en nu wil ik jou opnieuw meenemen op een reis. Een héél bijzondere: een door jouw eigen leven.
Door uit te zoomen, alsof je vanuit het vliegtuig hoog in de lucht, van een veilige afstand, op je leven op aarde neerkijkt.
En ik praat je erdoorheen.
Zoals door de public address vanuit de cockpit naar de cabine.
Maar m’n pilotenpetten heb ik inmiddels aan de wilgen gehangen:
Dankbaar voor alle bijzondere jaren.
Dus nu hoor je me alleen nog door je oordopjes, of headset:)
Laten we samen kijken of jij leeft voor de voor jou relevante dingen.
“Hoe?”
Nou, ik heb een bijzondere ervaring voor je.
Bijzonder, maar ook bijzonder doeltreffend.
Jij hoeft er niet helemaal voor naar Zuid-Korea. Dat was namelijk een hele onderneming; ik heb er een blog over geschreven.
Nee, ik heb het zo toegankelijk mogelijk voor je gemaakt, zodat je het zelf, in een uur – gewoon thuis vanachter je pc, tablet of smartphone – kan meemaken.
Een geleide workshop.
Want het is mijn roeping Nederland wakker te maken en terug te brengen naar de essentie. Het hart. Door uitzoomend te beginnen met het eind en daarmee elkaar te inspireren.
En als je concludeert dat het zo prima is in je leven, dan is dat alleen maar prachtig. Maar misschien wil je wel iets wijzigen.
Nu dat nog kan.
Durf je het aan om te kijken hoe het er met jouw leven voorstaat?
Ik nodig je uit.
En ik daag je uit:
