Image courtesy of stevecutts.com
We zitten met een zelfgecreëerd meedogenloos monster opgezadeld dat in korte tijd diep geïntegreerd is in de samenleving en waar we niet zomaar meer vanaf kunnen komen.
Niet zo gek dat er geen ontsnappen aan is, want de grootste bedrijven ter wereld met de slimste mensen, houden zich continu bezig ons zo verslaafd mogelijk te houden.
We moeten onze shotjes dopamine blijven krijgen door prikkels van aandacht en beloning. Anders voelen we ons onrustig en niet geliefd.
Veelzeggend was het dat ex-leidinggevenden in hoge functies van techreuzen zelf na hun uitdiensttreding heel bewust hun eigen apps en diensten niet meer gingen gebruiken.
Zij kenden het gevaar voor de mentale en emotionele gesteldheid als geen ander en durfden dat na hun dienstverband ook te erkennen.
We zijn al lijdende – bewust of onbewust – een lijdend voorwerp geworden waarbij we als gebruikers worden gebruikt.
Waarbij op tal van manieren een steeds grotere inbreuk op onze privacy wordt gemaakt. Steeds meer toepassingen van slinkse aandachtsmanipulatie.
Door algoritmes gefilterde berichten op onze eigen tijdslijn, zodat we enkel te zien krijgen wat ons zou moeten aanstaan, in plaats van dat we dat zelf mogen bepalen.
Met als gevolg dat we een eenzijdig, eendimensionaal wereldbeeld krijgen en de wij-zijcultuur wordt versterkt.
Helemaal niet goed voor onszelf en de samenleving.
Pakkende geluidjes, rode bolletjes, blauwe vinkjes, herinneringsberichtjes. We mogen niet te lang de aandacht van het scherm verliezen.
Hoe vaker we checken en hoe langer we dat doen, hoe meer geld er verdiend wordt.
Ten koste van in het moment zijn. Van genieten zonder afleiding. Van productief zijn. Van efficiënt met onze kostbare tijd omgaan. Van gedachten even kunnen laten gaan. Van het opladen van ons ‘Default Mode Network’ in onze hersenen; waardoor we ideeën krijgen onder de douche en tijdens een wandeling.
Van inspiratie. Van creativiteit. Van ontspanning. Van onze relaties met echte mensen om ons heen. Van ons welbevinden.
Ja, ten koste van ontzettend veel.
We hebben het niet door, want bijna alles lijkt gratis. Maar we betalen wel degelijk een prijs. En die prijs is hoog.
De prijs die betaald wordt…dat zijn wijzelf.
Vraag
voor wie durft
te beginnen met het
eind.
Terugkijkend op
het latere
leven.
Onwetend hoeveel tijd
zal zijn
gegeven.
Grote kans dat:
almaar rollen door een nimmer eindigende
tijdslijn,
continu aanschouwen van andermans
geposeerde, geregisseerde, gefilterde
trots,
tentoongespreide, tirannieke tekstdriften
zo de hele dag door,
afdwalend,
steeds weer afdalend,
naar het beeldscherm van ons apparaat;
gedachteloos,
gezapig, gestaag gemanipuleerd,
onwetend lijdend, tot niets leidend, maar
onverstoord,
bijster weinig te maken
hebben met het
antwoord.
Julian van der Wouden – Vita Florentis
