Een van de grootste vergissingen?
Denken dat werk onze betekenis ís.
We jagen succes, status en erkenning na.
We vertellen onszelf dat we ons pas vervuld voelen
als we ‘daar’ eenmaal zijn.
Maar zoveel mensen aan de top
zijn diep ongelukkig.
Ze hebben hun doel bereikt.
En toch is het niet wat ze dachten.
Steeds weer dezelfde illusie.
Geld, macht, relaties, seks.
Altijd op jacht naar het volgende.
En het is nooit genoeg.
We offeren alles op in de jacht naar ‘meer.’
We denken dat geld rust brengt.
We worden rijk – en het doet dat niet.
Dus verleggen we de lat.
Een nieuwe auto, een groter huis, een nieuw doel.
Maar het stopt nooit.
We blijven zoeken, blijven jagen.
Terwijl we onomkeerbare offers brengen.
Want diep van binnen proberen we een leegte te vullen
met iets dat dat nooit zal doen.
Een pleister op een wond die dieper zit.
Als je identiteit alleen je werk is,
vraag je om problemen.
Wat gebeurt er als dat werk wegvalt?
Of als je met pensioen gaat?
Werk is een vorm van betekenis.
Maar niet de betekenis zelf.
Wie ben je zonder je titel?
Een vriend, een zus, een mentor, een creator?
We dragen zoveel verschillende petten.
Betekenis is wat we in al die rollen brengen.
Het enige dat we allemaal opofferen in de zoektocht naar betekenis?
Tijd.
Elke seconde verspild aan afleiding, aan dingen die er nooit echt toe deden, krijgen we nooit meer terug.
We houden onszelf voor de gek.
“Niet nu.”
“Later.”
Maar later wordt nooit.
De waarheid?
We weten niet hoeveel tijd we hebben.
The Last Hour Experience laat je dat onder ogen zien.
Geen excuses meer.
Geen afleiding meer.
Alleen een spiegel, die je laat zien of je écht hebt geleefd met betekenis.
Heb je werkelijk gedaan wat ertoe doet?
Want wachten tot je sterfbed om die vraag te stellen, is
het slechtst denkbare moment.
Pas als de ruis verdwijnt,
zie je wat écht telt.
Wat overblijft,
is alles wat er toe doet.
