New York City, hier pal boven het autopilot-paneel: Manhattan
We doen het allemaal.
Zonder het door te hebben.
Malen. Piekeren. Rondjes draaien in je hoofd.
Maar zodra je het doorhebt – heb je ook de macht om het te stoppen.
Daar helpt de 90-seconden-regel bij.
Zodra je merkt dat je bewust een negatieve gedachte opzoekt –
bijvoorbeeld uit zelfmedelijden –
zet je deze simpele techniek in.
1.Herken de gedachte. Zie: ik doe dit zelf.
2.Herinner: jij bént niet die gedachte. Je bent de getuige.
3.Stop! Zeg het streng tegen jezelf.
4.Draai het om. Hardop. Kies een gedachte van dankbaarheid.
5.Fluister desnoods alleen ‘bedankt’.
– Dat ene woordje heeft kracht.
Binnen 90 seconden is je mindset om.
Van lijden naar leiderschap.
Van hoofd naar hart.
Je weet het.
Als je iets opzoekt dat niet goed voor je is – weet je dat diep vanbinnen.
Hoe?
Je geweten fluistert.
Zacht, maar helder:
‘Doe je daar wel goed aan?’
Het is nooit de schreeuwer.
Die is luid. Negatief.
Maar dat fluisterstemmetje – dát is je innerlijke gids.
Durf te luisteren.
En beweeg de andere kant op dan waar je automatische piloot je naartoe wil trekken.
Een bekend scenario:
Je hebt ‘nee’ gezegd tegen iets.
En even later… komt de twijfel.
Je denkt aan wat je mist. Idealiseert het alternatief.
Je ‘conceptual mind’ draait overuren.
Vergelijkt, dramatiseert, verdraait.
Je verliest het nu.
Het moment. De kracht van je eigen keuze.
Maar dan…
fluistert iets in je:
‘Waarom pieker je zo?
Sta achter je keuze. Laat het los.’
En je zegt:
‘Stop.’
Je herpakt jezelf.
Je herinnert: ik koos met intuïtie.
Dat is kracht. En daar mag ik 100% voor gaan.
Ik noem het mijn 7-seconden-regel
Negatieve gedachte?
→ Bewustzijn.
→ Check.
→ Overschakelen.
Binnen zeven seconden schakel ik.
En ja – dat kán echt.
Dat inzicht heeft álles veranderd.
Ik gebruik mijn brein.
In plaats van gebruikt te wórden.
Ik noem mijn brein weleens ‘Becky’.
Een oude gewoonte.
Ze bedoelt het goed – maar ze kan behoorlijk onrustig zijn.
En precies daarom is het zo bevrijdend als je leert:
Ik bén mijn brein niet.
Ik kan haar observeren, aansturen, en zelfs opvoeden.
Ze mag meedenken in de cockpit – maar ik blijf captain
Soms lijkt het alsof gedachten je overkomen.
Dat je geen keuze hebt.
Maar je hébt gedachten.
Je bent ze niet.
Dat besef verandert alles.
Het geeft je controle terug.
Zelfs als de gedachte niet verdwijnt, hoeft ze je niet meer te beïnvloeden.
Wat je wegstopt, komt harder terug.
Niet labelen. Geen ‘boos’, ‘verdrietig’, ‘teleurgesteld’.
Observeer zonder oordeel.
Zoom uit. Voel waar in je lichaam het zit.
De knoop in je maag. De scheut in je buik.
Meer is het niet.
Zie het als wat het is.
En het verliest zijn grip.
Gedachten en emoties zijn altijd in beweging.
Altijd veranderlijk.
Zoals wolken.
Durf ze te bekijken.
Zonder mee te gaan.
Soms zit er iets onder.
Een les. Een patroon. Een actie die je moet nemen.
Je ontdekt het…
maar alleen als je niet vlucht.
Negatieve gedachten krijgen altijd voorrang
– als jij níet bewust kiest.
Want je brein is gebouwd op gevaar herkennen.
Niet op geluk.
Zet dus bewust de automatische piloot uit.
Kies je koers.
Dat kan met kleine routines:
• Mediteren
• Bewust ademhalen
• Dankbaarheid noteren
Niet af en toe.
Structureel.
Want wat je vaak doet, vormt je leven.
Of je gedachten nu herhaaldelijk zelf opzoekt,
of niet – één ding geldt altijd:
Ze komen.
En ze gaan.
Beschouw ze als wolkjes voor de zon.
Zie ze drijven.
En weet:
De zon schijnt altijd daarachter.
