Maar niemand stopt…
AMSTERDAM – Ruim zes miljoen Nederlanders stellen dat sociale media een „gevaar vormen voor ons mentaal welzijn.” Van die groep zeggen 2,2 miljoen mensen dat zij zich concreet minder gelukkig voelen door het gebruik van de socials. Meer dan vier miljoen Nederlanders hebben vaker overwogen om Facebook, Instagram of TikTok te verlaten, maar toch doen zij dit niet.
Dat blijkt uit het Nationale Social Media Onderzoek dat onderzoeksbureau Newcom jaarlijkst uitvoert. De problemen doen zich het meeste voor bij de generatie Z en de millennials, die niet alleen het meeste op de sociale media zitten maar die óók het minst gelukkig zeggen te worden van het gebruik van de platforms.
Hoofdonderzoek Tim Jonker constateert een „enorme tegenstrijdigheid” in de cijfers. „Jongeren hebben veel last van fomo, fear of missing out”, legt hij uit. „Ze zijn bang dat ze iets missen als ze niet de hele dag scrollen. En een op de drie ondervraagden stelt ook meer zelfvertrouwen te krijgen van het gebruik van sociale media. De helft van de gebruikers ervaart socials als een aanvulling op zijn of haar échte leven.”
Maar tegelijkertijd voeden de sociale media ook de keuzestress en de angst niet aan het perfecte plaatje te kunnen voldoen, stelt Jonker. „Er zijn te veel evenementen en hobby’s, zeker op sociale media”, legt hij uit. „Was een ander feestje niet veel leuker dan die waar jij bent geweest? Heb je wel de juiste kleren gekozen om erbij te horen? Influencers schetsen een perfect beeld waar gebruikers toch aan willen voldoen. Die schaduwkant openbaart zich bij steeds meer mensen.”
Jonker beklemtoont dat hij niet heeft onderzocht hoe dit probleem te verhelpen is: „Dat zijn vragen waar de overheid zich over moet buigen, wij constateren alleen de trends.” Voor het onderzoek werden ruim 7100 respondenten ondervraagd die een representatieve afspiegelingen vormden van de Nederlandse bevolking van 15 jaar en ouder.
©ANP
We weten het al lang.
Het scherm slokt alles op –
onze tijd,
onze aandacht,
ons gevoel van genoeg.
We leggen het neer,
maar pakken het toch weer op.
Misschien uit gewoonte.
Misschien uit pijn.
Misschien uit verlangen
naar iets wat daar nooit woont.
De leegte groeit
waar likes niet meer vullen.
De stilte roept,
maar het geluid blijft aan.
Totdat jij besluit
dat kijken niet hetzelfde is als zien.
En stoppen niet hetzelfde als verliezen.
De momenten die niemand zag,
maar jij wel.
De keuzes die je maakte,
zonder applaus.
De zachtheid die je toonde,
zonder dat iemand keek.
Het besef dat iets niet minder waard was,
omdat je het alleen deed.
De keren dat je níét deelde,
maar wél voelde.
De wetenschap dat stoppen
soms sterker is dan doorgaan.
Dat je niet hoeft te verdwijnen
om ruimte voor jezelf te maken.
En dat jouw waarde
nooit werd bepaald
door een scherm.
